1. Milczenie bardziej rani niż kłótnia. Podczas kłótni przynajmniej się do siebie odzywamy

           Siedziałam przy jego łóżku szpitalnym i płakałam. Bałam się o niego jak nigdy. Bałam się, że go stracę. Nie powiedziałam mu nigdy jak bardzo go kocham. Chwaciłam jego dłoń i przytuliłam z całych sił. Była taka zimna. Po chwili poczułam lekki powiew zimnego powietrza. To Tom. Wyglądał na strasznie zmęczonego. Usiadł przy mnie i przytulił mnie.

- On z tego wyjdzie? Prawda? - wyszeptałam

- Już niedługo się obudzi. Zobaczysz. Wszystko będzie dobrze - jego usta wygięły się w lekki uśmiech

- Bill! Dlaczego ty jesteś taki uparty! Po co wsiadałeś do tego auta! - krzyczałam uderzając pięścią w pierś Toma

- Spokojnie. Młoda - próbował mnie uspokoić - dlaczego właściwie mnie bijesz? - odsuną mnie od siebie na chwilę

- Bo jak ciebie uderzę to może i on poczuje - szepnęłam wtulając się w starszego brata

- No i wtedy on się nie obudzi bo się wystraszy - zaśmiał się cicho pod nosem

- A co z resztą? Jak oni się czują? - spytałam po chwili

- Georg ma tylko złamaną nogę, a Gustav lekkie wstrząśnienie mózgu i rękę w gipsie. Bill z tego wypadku wyszedł najgorzej. Lekarze mówią, że i tak miał dużo szczęścia, że tak szybko przyjechała karetka - powiedział co chwile zerkając na brata - połóż się na łóżku obok, jak coś się będzie dziać to cię obudzę

- Nie, Tom. Ja muszę teraz przy nim siedzieć. Dopóki się nie obudzi - popatrzyłam na niego, nigdy nie widziałam go w takim stanie - Tom. Myślisz, że skoro nigdy mu nie powiedziałam, że go kocham to on i tak o tym wiedział? -spytałam nie pewnie

- Wiedział. Na pewno wiedział - odpowiedział zamyślony

***

           Mijały tygodnie a Bill ciągle był w śpiączce. To oczekiwanie na jego przebudzenie było nie do zniesienia. Każda godzina, minuta, sekunda. Nie odstępowałam go na krok. Od czasu wypadku cały czas przy nim byłam. Mama cały ten czas jest na lekach uspokajających, podobnie jak Tom. Nie chce dać po sobie poznać, że jest źle. Udaje twardego, ale nie zawsze mu to wychodzi. Nie raz już widziałam jak siedząc przy Billu, płakał.
           Siedzieliśmy z chłopakami przed sala i wyczekiwaliśmy, aż skończą robić badania nieprzytomnemu Billowi. Tylko przy nich mogłam być sobą, nie musiałam nikogo udawać. Nie musiałam zwracać uwagi na to, że z każda mój łzą makijaż wygląda jeszcze gorzej. Mogłam bez żadnego wstydu wyć jak dziecko. I wiedziałam, że któryś z nich zaraz do mnie podejdzie i będzie próbował za wszelką cenę poprawić mi humor. Po chwili z sali w której leżał bill wyszedł zadowolony lekarz.

- Obudził się - odetchną z ulgą - jest jeszcze słaby, ale myślę, że teraz to kwestia dni i będzie wracał powoli do zdrowia - odparł i znikną z naszego pola widzenia

           Zerwaliśmy się z miejsc i pobiegliśmy do niego. Leżał, lekko się do nas uśmiechając. Usiedliśmy w okół jego łózka w milczeniu. Kamień spadł mi z serca. Z każdą chwilą jego snu bałam się, że już się nie obudzi. Lekarze dawali mu naprawdę nikłe szanse na przeżycie.

- Tequila? Przecież miałaś być na zdjęciach w Nowym Yorku - zdziwił się na mój widok

- Ty jesteś dla mnie ważniejszy niż jakiś tam kontrakt - uśmiechnęłam się szeroko ocierając końcówkami rękawów łzy

- A jak mama? - spytał lekko się podnosząc

- A jak myślisz kretynie? Jest kłębkiem nerwów- uniósł się Tom- Co wam w ogóle strzeliło do głowy! Nie mogliście po mnie zadzwonić? Albo po kogokolwiek?! - krzyknął i wyszedł z sali trzaskając drzwiami

- Ja nie chciałem...- szepnął zasmucony Bill

- Bill, daj mu przemyśleć parę spraw. Martwił się o ciebie. Cały czas ze mną tu siedział - usiadłam obok niego na łóżku

- Wiem. Czułem to - stwierdził - Gustav zabierz Tille do domu - zwrócił się do przyjaciela

- Jasne. Zaraz zadzwonię po Robiego - uśmiechną się serdecznie do przyjaciela

- Ja nigdzie nie idę. Musze zostać z tobą - oburzyłam się

- Teraz to ty musisz jechać do domu. Przespać się i być przy mamie. Wiesz dobrze, że Gordon wyjechał i jest teraz sama - przytulił mnie patrząc błagalnym wzrokiem - chce zostać sam. Jakby coś się działo dam ci znać. Zabierzcie też Toma - zwrócił się do Gustava

           Po kilkunastu minutach pod tylnymi drzwiami szpitala czekał na nas bus. Usiadłam pod oknem wpatrując się w szybę. Chciałam zabić Billa za jego głupotę. Byłam pewna, że jest ciut mądrzejszy od Toma. To zawsze on był tym kochanym, poprawnym, idealnym potomkiem Kaulitzów. Żadnych problemów w szkole, razem z Tomem zawsze byliśmy do niego porównywani gdy zrobiliśmy coś nie po myśli rodziców.            Oparłam głowę o ramie Gustava i nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Obudziłam się na ranem w swoim pokoju. Obok mojego łózka na podłodze spał Gustav. Wyślizgnęłam się powoli z łózka, aby nie obudzić słodko śpiącego blondyna. W nadziei, że śpi postanowiłam się szybko przebrać.

- Ekhmm- chrząkną znacząco

- Ty nie śpisz?- zdziwiłam się

- Jak mogę spać gdy przede mną takie cuda - zaśmiał się podnosząc się z podłogi

- Mówisz tak jakbyś mnie nigdy wcześniej nie widział w takim stroju - odwróciłam się aby założyć czysta koszulkę

- Wcześniej byłaś tylko młodszą, wredną siostrą moich kumpli...- odpowiedział i udał się do drzwi

- A teraz?- podeszłam do niego- Kim jestem? - spytałam cicho

- Till Kaulitz - uśmiechną się i wyszedł z pokoju

***

        No i się zaczęło. Gdy tylko Bill powrócił do zdrowia i nabrał pełni sił chłopcy zaczęli trasę koncertową. Ja musiałam zrezygnować z dalszego kontraktu z moja agencją, byłam zmuszona jechać z nimi. Wiedziałam, że inaczej Bill nie będzie o siebie dbał i brał lekarstw. Wiem, wiem. Dla was to pewnie byłoby spełnienie marzeń. Ale nie dla mnie. Mieszkanie z czterema obrzydliwymi facetami i pranie ich gaci i skarpetek nie jest szczytem chyba niczyich marzeń. Ale cały czas doszukuje się pozytywów i chyba znalazłam jeden. Dzięki temu wyjazdowi mogę więcej czasu spędzić z chłopakami.

        Byliśmy właśnie w drodze do Hamburga. W aucie było wesoło lecz ja nie miałam nastroju na głupie zabawy moich braci. Siedziałam na samym końcu busa i czytałam swoją ulubioną książkę.

- Co czytasz? - spytał zadowolony Gustav siadając obok mnie

- Książkę. Nie widać? - odpowiedziałam krótko

- Widać. Ale o czym? - dopytywał

- Jak szybko i skutecznie pozbyć się czterech bęcwałów tak aby nikt tego nie zauważył - powiedziałam zamykając książkę

-Yyy. Nie ma takiej książki. Chyba? - zdziwił się drapiąc się po głowie

- To po co się głupio pytasz? - zaśmiałam się uderzając go lekko w ramię

        Po czterech godzinach dojechaliśmy do upragnionego hotelu. Dostaliśmy apartament z czterema pokojami. Ku naszemu zdziwieniu dopiero później się okazało że David zapomniał zmienić rezerwację.

- Zajmij mój pokój, a ja będę spał na kanapie - powiedział zadowolony Gustav

- Nie no co ty. Ty musisz się wyspać. W końcu będziesz później dwie i pół godziny walił w bębny - uśmiechnęłam się szeroko do blondyna

- Till. Spoko. Kanapa mi wystarczy - rzucił woje rzeczy pod szafę i rozłożył się na kanapie

- Dziękuje - podeszłam do niego, ukucnęłam i pocałowałam go w policzek

- Mmm - zamruczał - to ja chce, żeby każda moja pobudka rano tak wyglądała - zaśmiał się wkładając sobie poduszkę pod głowę

- Tequila! Zabieraj swoje rzeczy. Będziesz spać w moim pokoju - krzyknął Tom zabierając moje torby

- Tom! Uspokój się! Zostaje w tym pokoju - oburzyłam się wyrywając mu torby z ręki

- Nie ma mowy. On jest chłopakiem, a ty tak jakby dziewczyną! Więc ja już nawet nie chce myśleć co będzie jak zostaniecie w nocy sami !- krzykną wściekły

- Tak trudno ci zrozumieć, że nie każdy chłopak na tym świecie zachowuje się i traktuje dziewczyny jak ty!- wkurzona wybiegłam z pokoju i zbiegłam do hotelowego ogrodu

- Stary! Aż tak bardzo mi nie ufasz?! - spytał zdenerwowany Gustav i wybiegł za mną

***

        Do Toma nie odzywam się już od półtora tygodnia. Jego zachowanie jest nie do zniesienia. Zastanawiam się czy to był na pewno dobry pomysł żeby jechać z nimi w tą idiotyczną, debilną i beznadziejną trasę. Widujemy się tylko rano i czasem wieczorem. Oni są na koncercie, albo udzielają wywiadu lub mają sesje zdjęciową, a ja całymi dniami siedzę w pokoju hotelowym. Teraz przynajmniej nie mamy takich awantur i sytuacji jak w Hamburgu. Oni dostają dwuosobowe pokoje,a ja jednoosobowe. Wolne chwile spędzam najczęściej z Gustavem na spacerach lub zakupach. To jest chyba tylko jedna jedyna rzecz która cieszy mnie na tym wyjeździe.

        Siedziałam na tarasie brząkając coś na gitarze i rozmyślając. Z jednej strony byłam wściekła na Toma, ale z drugiej strony starałam się usprawiedliwić jego zachowanie. Po chwili poczułam lekki dotyk na ramieniu.

- Tequila - usłyszałam za sobą cichy szept

- Jeśli znowu masz zamiar na mnie krzyczeć to odpuść sobie - odwróciłam się w stronę brata

- Młoda. Zrozum. Boje się o ciebie. Nie chcę, żeby ktoś cie skrzywdził. Sam wiem jak traktuje dziewczyny i nie chce, żeby ktoś tak samo ciebie potraktował - usiadł naprzeciwko mnie

- I tak nie mogę zrozumieć o co ci chodziło. Gustav tylko odstąpił mi swoje łóżko, to wszystko. Zresztą wybacz, ale ja mam swój rozum. I wiem co dla mnie jest dobre, a co nie. I nigdy nie dam się traktować tak jak ty traktujesz swoje zdobycze - oparłam się o barierkę tarasu biorąc w płuca powietrze

- Chcesz z nim być to proszę bardzo. Ja jakoś się z tym pogodzę - powiedział przytulając mnie

- Kto w ogóle powiedział ci, że ja chce z nim być?- spytałam zdziwiona

- Nikt. Ale widzę jak na siebie patrzycie. To wiele mówi- uśmiechną się szeroko

- Tom. Co ty wygadujesz. Gustav to tylko kumpel - usiadłam na leżaku i chwyciłam za gitarę

- Napisałaś już coś nowego? - spytał po chwili ciszy

- Nie. Jakoś nie mogę się zabrać- uśmiechnęłam się oddając mu gitarę, zarzuciłam bluzę na ramiona i niepewnie chwyciłam gryf gitary.

- Dawno się nie widziałyśmy – uśmiechnęłam się i po tarasie rozległ się cichy dźwięk gitary

***

        Dni miały coraz szybciej. Powoli zbliżał się półmetek trasy, czyli mój powrót do domu, do swoich zajęć. Bill czuł się już na tyle dobrze, że nie potrzebował pomocy. Zresztą Tom obiecał, że będzie się nim zajmował. Szczerze w to wątpię, ale mam już ich, aż tak dosyć, że nie wytrzymam nimi kolejnych miesięcy. Zresztą zawsze zastanawiam się jak oni wytrzymują ze sobą trasy, a później cały wolny czas spędzają ze sobą. To przecież chore!

„Jeszcze tylko Frankfurt i do domu”- pomyślałam wyciągając walizkę z busa i stawiając ją z wielkim hukiem na ulicy. Wszystkie pary oczu skierowały się na mnie, a ja wzruszyłam tylko ramionami ruszyłam do hotelu. Z recepcji odebrałam klucz do pokoju i podążyłam do windy.

- Czekaj!- usłyszałam za sobą donośny krzyk blondyna- wołam ci i wołam. Głucha jesteś?- skrzywił się patrząc n mnie

- Zmęczona-odparłam opierając się o zimna ścianę windy

- Niby czym?-spytał

- Wami, cała popieprzoną sytuacją miedzy mną i Tomem, marudzącym Billem...-westchnęłam- po prostu mam dość..-rzuciłam i wysiadłam z windy, gdy ta przyjechała na moje piętro

- Ahaa..-westchną, po czym wielkie metalowe drzwi zamknęły się i nawet nie dostrzegłam, smutnej miny blondyna. Szłam długim korytarzem w poszukiwaniu pokoju- Nareszcie- uśmiechnęłam się stojąc przed pokojem 207. Rzuciłam walizkę w kąt, weszłam do wielkiej łazienki, odkręciłam wodę w wannie wlałam jakiś olejek i zanurzyłam się w przyjemnie ciepłej wodzie. Odpłynęłam. Rozmarzyłam się.

Ale ty jesteś naiwna....

Wcale nie. Ja naprawdę tak myślę!

On nigdy na ciebie nie zerknie. Nigdy! Zapamiętaj

A te wszystkie znaki? To nic nie znaczyło?

Chodzi ci o uśmiech, puszczenie oczka? To bzdura...